Dobrawa (lub Dąbrówka; czes. Doubravka) (zm. 977) - księżniczka czeska z dynastii Przemyślidów, księżna polska, żona Mieszka I. Córka księcia czeskiego Bolesława I Srogiego, w 965 została wydana za Mieszka I. Matka Bolesława I Chrobrego i Świętosławy(?) Sygrydy. Według źródeł nakłoniła swojego męża do przyjęcia chrztu w 966 roku. Obecnie sądzi się, że zmiana wyznania przez Mieszka I była jednym z punktów porozumienia polsko-czeskiego, a rola Dobrawy w nawróceniu męża nie była aż tak istotna jak przedstawiali ją średniowieczni kronikarze.
Nie jest znana data urodzenia Dobrawy. Jedyną wskazówką jest przekaz kronikarza Kosmasa z Pragi, twierdzącego, że Dobrawa w chwili ślubu z Mieszkiem I była kobietą podeszłego wieku. Przekaz ten uchodzi za tendencyjny i mało wiarygodny. Możliwe, że pisząc o wieku Dobrawy, Kosmas zestawił ją z postacią siostry noszącej imię Mlada. To miałoby dać mu podstawę do określenia Dobrawy jako "starej". Niewykluczone również, że Kosmas pomylił pierwszą żonę Mieszka z drugą, Odą, która w chwili ślubu miała ok. 19-25 lat, więc na warunki średniowieczne rzeczywiście była stosunkowo zaawansowaną wiekiem panną młodą.
Z przekazu Kosmasa nie można wysnuć żadnych pewniejszych wniosków. W konsekwencji data narodzin żony Mieszka I pozostaje nieznana. Mimo to niektórzy badacze podejmują się pewnych spekulacji, np. Jerzy Strzelczyk przyjął, że w świetle ówczesnych pojęć i zwyczajów matrymonialnych (gdy regułą było wydawanie za mąż dziewcząt kilkunastoletnich) nie była już Dąbrówka pierwszej młodości, to znaczy mogła mieć dwadzieścia lub dwadzieścia kilka lat.
Była córką Bolesława I Srogiego, księcia czeskiego z dynastii Przemyślidów; siostrą Bolesława II Pobożnego, Strachwkasa Chrystiana i Mlady Marii. O jej dzieciństwie i młodości nie zachowały się żadne wiadomości.
W drugiej połowie 964 roku został zawarty sojusz między Bolesławem I Srogim a Mieszkiem I, księciem polskim. W celu utwierdzenia przymierza w 965 roku Dobrawa została wydana za Mieszka I. Między małżonkami istniała różnica wyznania - ona była chrześcijanką, on poganinem.
Dwa niezależne od siebie źródła przypisują Dobrawie istotną rolę w nawróceniu Mieszka I na chrześcijaństwo. Pierwszym jest Kronika Thietmara z Merseburga, urodzonego dwa lata przed śmiercią Dobrawy; niemiecki kronikarz pisał, że czeska księżniczka starała się zdobyć - nawet za cenę łamania postów - wpływ na męża, aby skłonić go do przyjęcia chrześcijaństwa - co jej się w końcu udało.
Z kolei piszący na początku XII wieku Anonim zwany Gallem podaje, że Dobrawa przybyła do Polski w otoczeniu dostojników świeckich i duchownych. Miała zgodzić się na ślub z Mieszkiem I pod warunkiem, że ten przyjmie chrzest. Polski książę ochrzcił się i dopiero wtedy mógł poślubić czeską księżniczkę.
Za wiarygodniejszą uchodzi relacja Thietmara, urodzonego w 975 roku; podkreśla się, że obydwa źródła są od siebie niezależne.
Badacze twierdzą, że chrzest Mieszka I był podyktowany korzyściami politycznymi i nie przypisują Dobrawie praktycznie żadnej roli w nawróceniu męża. Zwracają uwagę, że relacja o nawróceniu Mieszka przez Dobrawę wpisywała się w kościelną tradycję nawracania za pośrednictwem kobiet.
Literatura przedmiotu nie odmawia Dobrawie za to pewnej roli w chrystianizacji Polski. W orszaku ślubnym Dobrawy przybyli na ziemie polskie chrześcijańscy duchowni; przypuszcza się, że wśród nich mógł być Jordan, pierwszy polski biskup (od 968).
Tradycja przypisuje Dobrawie założenie kościołów św. Trójcy i św. Wita w Gnieźnie oraz kościoła Panny Marii na Ostrowie Tumskim w Poznaniu.
Małżeństwo Dobrawy i Mieszka utwierdziło sojusz polsko-czeski; utrzymywał się on do śmierci czeskiej księżniczki. We wrześniu 967 roku w bitwie z Wichmanem i Wolinianami Mieszka I wspomagały czeskie posiłki. Gdy w 973 roku po śmierci cesarza Ottona I Wielkiego doszło w Niemczech do rywalizacji o sukcesję po nim, zarówno mąż Dobrawy, jak i jej brat - Bolesław II Pobożny, książę czeski - popierali tego samego kandydata - bawarskiego księcia Henryka II Kłótnika.
Z małżeństwa Dobrawy i Mieszka I pochodzili:
* Bolesław I Chrobry, ur. 967, zm. 17 czerwca 1025, książę i król Polski;
* Świętosława(?) Sygryda, ur. zapewne 968-972, zm. po 1014, żona Eryka Zwycięskiego, króla Szwecji, która po jego śmierci poślubiła Swena Widłobrodego, króla Danii.
Niektórzy badacze przypuszczają, że Dobrawa i Mieszko mieli jeszcze córkę – matkę lub babkę księcia pomorskiego Siemomysła.
Dobrawa zmarła w 977 roku. W wydanej w 1888 roku książce Józef Ignacy Kraszewski pisał, że odkryto grób jej w katedrze gnieźnieńskiej pod głazem oznaczonym tylko prostym krzyżykiem. Żadnych w nim nie znaleziono pamiątek, oprócz zbutwiałych szat koloru fioletowego i purpurowego, a na głowie wazkiej przepaski, złotem przerabianej. Jednak obecnie miejsce pochowania tej czeskiej księżniczki uchodzi za nieznane.
Śmierć Dobrawy osłabiła sojusz polsko-czeski; rozpadł się on ostatecznie w połowie lat 80. X wieku.
Szkoła Podstawowa nr 2 im. Dąbrówki w Mińsku Mazowieckim, jedna z najstarszych szkół w mieście, to placówka o niezwykle bogatej tradycji. Została założona w 1922 r. Początkowo zlokalizowana była w mieszkaniach prywatnych na terenie miasta.
W 1925 r. przeniesiono ją do baraku po dawnych koszarach rosyjskich przy ulicy Błonie. W roku szkolnym 1928/1929, podczas uroczystości nadania Szkole imienia, otrzymała nazwę: 7-klasowa Publiczna Szkoła Podstawowa im. Dąbrówki. Przy tej okazji ze składek rodziców został ufundowany Sztandar Szkoły. W Szkole zatrudnionych było wówczas 11 nauczycieli, którzy w 11 oddziałach kształcili 420 uczennic.
Niezwykle trudnym okresem dla nauczycieli i uczniów „Dąbrówki” były lata okupacji. Początkowo Szkołę zajęło wojsko polskie na szpital dla żołnierzy, następnie, w listopadzie 1939 r., budynek przejęli Niemcy. Zajęcia lekcyjne odbywały się w lokalach zastępczych oraz mieszkaniach prywatnych na terenie miasta. Oprócz jawnego nauczania prowadzono tajne lekcje z historii Polski, literatury i geografii. W Szkole organizowano również praktyki pedagogiczne dla absolwentów tajnego liceum pedagogicznego.
Po wyzwoleniu nauczyciele, uczniowie oraz rodzice entuzjastycznie przystąpili do porządkowania budynku szkolnego. Zorganizowano również zbiórkę książek, dzięki której możliwe było otwarcie biblioteki szkolnej.
W związku z niewystarczającą liczbą sal lekcyjnych w 1954 r. rozpoczęto budowę nowego budynku szkolnego, który został oddany do użytku w 1958 r. W następnych latach ogrodzono teren szkolny i urządzono boisko sportowe.
W 1972 r. Szkoła obchodziła 50-lecie istnienia. Z tej okazji Zakład Opiekuńczy WSS „Społem” ufundował Sztandar, który został przekazany podczas jubileuszowej uroczystości.
Wzrastająca liczba uczniów, oddziałów oraz nauczycieli sprawiły, że koniecznością stała się rozbudowa i modernizacja obiektu szkolnego. Prace remontowo-budowlane, trwające w latach 1979 - 1982, były przyczyną licznych trudności związanych z funkcjonowaniem Szkoły. W tym czasie zajęcia lekcyjne i pozalekcyjne odbywały się w innych szkołach i placówkach oświatowych na terenie Mińska Mazowieckiego.
1 IX 1982 r. uczniowie rozpoczęli nowy rok szkolny w rozbudowanej i zmodernizowanej placówce, liczącej 25 funkcjonalnych pracowni wyposażonych w nowoczesne pomoce dydaktyczne.
Rok 1997 był rokiem obchodów 75-lecia Szkoły. Z tej okazji Rada Rodziców ufundowała placówce nowy Sztandar, który przekazano podczas uroczystości jubileuszowej w dniu 7 VI 1997 r.
Na poprawę warunków lokalowych Szkoły niewątpliwy wpływ miała budowa nowoczesnego i wielofunkcyjnego obiektu sportowego, który został oddany do użytku w styczniu 2001 r.
W dniu 21 V 2002 r. uroczyście obchodzono 80. rocznicę założenia Szkoły. Kolejną ważną uroczystością w historii „Dąbrówki” było pożegnanie we wrześniu 2006 r. odchodzącej na emeryturę, wieloletniej i niezwykle zasłużonej dyrektor Szkoły Bogusławy Bednarskiej, związanej z placówką od ponad 50 lat. Jej obowiązki przejął Sławomir Domański.
4 września 2006 roku - pożegnanie dyrektor Bogusławy Bednarskiej, która przekazuje Sławomirowi Domańskiemu (aktualnemu dyrektorowi) symboliczny klucz do szkoły.
Hymn Szkoły
muzyka - Andrzej Dziugieł
słowa – Mariola Piwek
Na progu Dwójki stajesz,
kiedy jesteś jeszcze szkrab,
by w niej wzrastać, by się kształcić
przez kolejnych osiem lat.
W tej szkole, co Dąbrówki dumne imię ma
Księżniczki, co z Mieszkiem budowała ład.
W tej szkole my uczymy się co duma, hart,
jak piękniej i mądrzej wkraczać w wielki świat,
jak piękniej i mądrzej wkraczać w wielki świat
